Γράφει ο Β. Νικολαίδης
Ένα από τα βιβλία που διάβασα φέτος το καλοκαίρι είναι αυτό του Νίκου Μαραντζίδη για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ). Ο συγγραφέας – καθηγητής Πανεπιστημίου, περιγράφει και αναλύει την οργάνωση, τα κοινωνικά, δημογραφικά, στρατιωτικά χαρακτηριστικά του ΔΣΕ, ενώ φωτίζει και πτυχές λιγότερο γνωστές ή ακόμα και ταμπού. Αν η κυρίαρχη αφήγηση πολλών ετών ή η αίσθηση που έχουμε πολλοί από εμάς γύρω από τον ΔΣΕ κινείται στα όρια του μυθικού ή ηρωικού, το βιβλίο αυτό περιγράφει με ενάργεια, ακρίβεια και τεκμηρίωση την (σκληρή πολλές φορές) πραγματικότητα που απέχει μακράν από τη συνήθη «μυθολογία».
Η πιο αντικειμενική και σφαιρική ανάλυση του ΔΣΕ είναι ως φαίνεται πιο εφικτή στις μέρες μας αφενός γιατί η χρονική απόσταση από τα γεγονότα ηρεμεί τα πάθη που συνδέονταν με αυτά, αφετέρου δε γιατί πλέον υπάρχει μια πληθώρα νέων πηγών που ανοίγουν νέους ορίζοντες στους μελετητές. Ο Μαραντζίδης φαίνεται ότι έκανε εξαιρετική δουλειά, αξιοποιώντας τόσο τις πολλές γραπτές και προφορικές μαρτυρίες παλιών μελών του ΔΣΕ, όσο και τα προσβάσιμα πλέον αρχεία του ΚΚΕ, αλλά και πρώην κομμουνιστικών κρατών της Ανατολικής και βαλκανικής Ευρώπης.
Το βιβλίο εκτός από την εξαιρετική τεκμηρίωση, είναι καλογραμμένο και συνοπτικό σε μέγεθος, διευκολύνοντας έτσι και έναν λιγότερο «υποψιασμένο» αναγνώστη.
Η αφήγηση καταρρίπτει πολλούς μύθους σχετικά με την βοήθεια από τα λοιπά κομμουνιστικά κράτη, σχετικά με το αξιόμαχο του ΔΣΕ, σχετικά με τον «εθελοντικό» χαρακτήρα των μαχητών του κλπ. Όμως πίσω από την επιμέρους ανάλυση, το βιβλίο (για μένα τουλάχιστον), έχει ως τραγικό πρωταγωνιστή τους απλούς στρατευμένους του ΔΣΕ: νέα παιδιά που στρατολογήθηκαν με το ζόρι και υπέστησαν στερήσεις και κακουχίες (και θάνατο …) για έναν αγώνα που είτε δεν τους αφορούσε, είτε αν τους αφορούσε ήταν μάλλον εξαρχής καταδικασμένος να χαθεί.Το βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη αξίζει να διαβαστεί και με αυτή την οπτική.
Νίκος Μαραντζίδης, «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (1946-1949)» (σελίδες 197), Εκδόσεις Αλεξάνδρεια
Ψηφίδες 
Σχολιάστε